Angst en creatieve aanpassing in Coronatijd

Het ziet er naar uit dat wij zeker nog een maand, waarschijnlijk langer, moeten leven met de dreiging van COVID -19. Dat valt niet mee, zeker niet voor wie een zwakke gezondheid heeft of kwetsbare mensen in zijn of haar omgeving kent. Dan ben je bang en dat is onder deze omstandigheden een gezonde reactie, zolang de angst je niet beheerst. Deze pandemie kent nu al zoveel slachtoffers. Af en toe lopen de rillingen over mijn rug als ik probeer me een voorstelling te maken van waar dit op uit kan lopen. Dan zoek ik troost en afleiding. Dat helpt tijdelijk.

Soms hoop ik dat het leven weer zo snel mogelijk wordt zoals het was. Op andere momenten fantaseer ik juist kansen voor fundamentele veranderingen, economisch, ecologisch en sociaal. En ik ben de enige niet. Wij mensen zitten nu eenmaal zo in elkaar dat we ons in nood graag een voorstelling maken van de toekomst. Het liefst een beeld dat hoop geeft. Maar zelfs het somberste scenario kan vreemd genoeg houvast bieden in onzekere tijden. Realiteit is dat onze toekomst juist nu totaal niet te voorspellen valt. Natuurlijk moeten we blijven dromen en plannen maken. Anderzijds daagt deze situatie ons uit om nóg beter te leren om in het hier en nu te leven. Leven met wat voorhanden is. Leven met onzekerheid en niet-weten.

We zitten allemaal in het zelfde schuitje en ook weer niet. Waar we het meest behoefte aan hebben verschilt van mens tot mens. De een mist vooral de fysieke omgang met vrienden en familie die elkaar normaal gesproken in moeilijke tijden opzoeken en omarmen. Dat kan en mag nu niet. De (sociale) media en telefoon bieden wel enig soelaas, maar dat is niet hetzelfde. Eenzaamheid ligt op de loer. Anderen missen juist rust en ruimte voor zichzelf, nu huisgenoten of kinderen steeds thuis zijn. Hoe bewaak je je grenzen, terwijl je voelt dat zij zorg en aandacht nodig hebben? Hoe ga je om met spanningen in je relatie door Corona, nu je steeds op elkaars lip zit?  Zo zijn er vele problemen en onvervulde behoeften die om een creatieve oplossing vragen.

Deze gedachten schrijf ik op in een klein, primitief vakantiehuisje in Friesland, waar ik deze week bivakkeer met mijn levensgezel. We kunnen klussen, in de tuin werken en door het bos wandelen. We hebben te eten en te drinken en elkaars gezelschap. Meer luxe kan ik me op dit moment niet wensen. Ik ben tevreden, al ken ik uiteraard ook mijn persoonlijke zorgen en uitdagingen rondom deze crisis.

Ik hoop van harte dat jullie het, ieder op je eigen plek, ook goed maken en gezond zijn!

Voor wat betreft mijn praktijkvoering heb ik nagedacht over helemaal stoppen met ontmoetingen in de Tulpenburg. De meeste mensen zien daar nu al liever van af. Anderzijds zijn er ook cliënten die niet handig zijn met Skype, die geen rustige plek thuis hebben om te bellen en die echt behoefte hebben aan een face-to-face gesprek. Voor hen wil ik de deur toch graag open houden en ik denk ook dat dit veilig kan. Geen garanties uiteraard.

Ik blijf dus in grote lijnen het ingezette beleid voeren, met een paar kleine wijzigingen. Wandelcoaching biedt ik voorlopig niet meer aan vanwege het noodzakelijke afstandhouden. Wat de hygiëne betreft, reinig ik na iedere bezoeker. Beeldbellen gaat voorlopig uitsluitend via Skype. Ik heb begrepen dat zowel Whats App als Zoom onvoldoende veilig zijn voor dit doel. Ik dacht aanvankelijk dat relatietherapie via beeldbellen echt onmogelijk was. Inmiddels denk ik: het is onmogelijk op de manier waarop we het gewend zijn, maar dan moeten we de werkwijze maar aanpassen aan wat wel kan. Dus als jullie behoefte hebben aan een gesprek maar voorlopig liever niet naar de praktijk komen, laat het weten, dan gaan we het experiment aan.

Als jullie persoonlijke vragen, zorgen of goede ideeën hebben, dan hoor ik het graag. Dat kan via mail, het contactformulier hieronder  dan wel per telefoon.

Ik wens jullie veel kracht, liefde en creatieve aanpassing toe!