Vreemdgaan: het einde van een relatie?

Heerlijk was mijn vakantie in Frankrijk deze zomer! Minder zonnige momenten horen daar bij: een keer flink verdwaald onder leiding van TomTom, files op de Autoroute du Sud, ontelbare stortbuien en zo nog wat klein leed. Op een dierbare plek in de Ardêche waar ik al jaren kom, gebeurde iets wat me dieper raakte.

Ik begroette een vrouw die daar ook al jaren kampeert met haar gezin en ik informeerde naar haar man die ik nog niet gezien had. ‘Dat is een pijnlijke vraag’, zei ze, ‘want hij heeft 2 maanden geleden besloten dat hij niet meer bij ons wil wonen, er is een ander’. Na 27 jaar relatie was ze voor het eerst alleen op vakantie, haar beide volwassen zonen hielden haar gezelschap. In een flits zag ik ze als jochies in de jaren negentig bij de rivier scharrelen, met hun papa. Hoewel ik het stel niet goed ken en geen idee heb van het wel en wee van hun relatie, werd ik overvallen door verdriet, door boosheid zelfs, die nacht lag ik wakker.

Natuurlijk kom ik dagelijks scheidingen en de gevolgen daarvan tegen in mijn praktijk, maar nu bleek mijn professionele afstand ook met verlof: niet ook hier dat soort ellende, op deze paradijselijke plek moet alles in orde zijn! Ook de herinnering aan mijn eigen scheidingsgeschiedenissen werd geactiveerd. Ik weet nog goed hoe diep ik de eenzaamheid voelde, juist daar in die schitterende natuur, als ik weer alleen op vakantie moest na een verbroken liefdesrelatie. En ik besefte opnieuw hoe gelukkig ik was dat ik er dit jaar samen met mijn geliefde kon zijn.

Mijn eigen scheidingsperikelen hebben me mede aangezet om me te specialiseren in relatietherapie. Ik noem het ‘Relatiereparatie’, want dat is mijn hoge inzet: samen met het paar kijken waar het vastloopt in hun relatie en werken aan herstel. Mijn ervaring als relatietherapeut is dat reparatie vaker mogelijk is dan men aanneemt, door inzicht in destructieve patronen (duivelse dansen!) en door het leren delen van behoeften en emoties. Ik vind niet dat mensen koste wat kost bij elkaar moeten blijven, maar het is vaak zo zonde (!) dat partners elkaar na vele jaren loslaten en aannemen dat het ‘over’ is, zonder grondig voorafgaand onderzoek.

Vaak is er een ander in het spel waardoor alles zonneklaar lijkt zowel voor degene die vreemdgaat als voor de partner: onze relatie is definitief kapot. Natuurlijk voelt de ‘bedrogen’ partner pijn, ontzetting, woede en zal het vertrouwen ver te zoeken zijn. De ‘dader’ is verward, kan het niet altijd van zichzelf begrijpen, gaat gebukt onder schuldgevoel. Nadat het stof is neergedaald, wordt het mogelijk om het vreemdgaan te gaan beschouwen als een ‘wake up call’ en als er voldoende motivatie is, kan het paar aan de slag: onderzoeken wat er aan de hand is. Herstel van hun relatie wordt mogelijk.

Mannen en vrouwen in de leeftijd tussen de 40 en 50 zijn kwetsbaar voor de zogeheten midlifecrisis (algehele twijfel over het leven: is this all there is?) en geconfronteerd met de eerste tekenen van lichamelijk verval, kan juist een nieuwe liefde je bestaan en je vitaliteit bevestigen: je mag er nog best zijn! Het is een periode waarin je makkelijk verliefd raakt en moeilijk weerstand kunt bieden aan vreemdgaan. Ik ga niet beweren dat zo’n nieuwe relatie nooit werkt of toch weer teleurstelt, het werkt soms prima, tot ergernis van de achterblijvers. Het trieste is de puinhoop die overblijft wanneer een langdurige relatie instort: de gewonde partner, emotionele moeilijkheden bij kinderen, een doorgeknipte familie en vriendenkring, schuldgevoelens die je blijven achtervolgen.

Nou ja met dit laatste vertel ik u waarschijnlijk niets nieuws, want 1 op de 3 mensen heeft ervaring met scheiding, vaak na vreemdgaan, hetzij als ‘dader’ hetzij als ‘slachtoffer’ of beide. Ik nodig u uit om uw ervaringen op deze site te delen, met mij en met anderen, ook als het bij u heel anders verliep dan ik hier beschrijf.

(NB Klik op de titel van dit stukje als u wilt reageren en geen reactieformulier ziet)