Gekeken naar de documentaire ‘Tussen Mensen’ uitgezonden door de VPRO: Ans en Chris in relatietherapie na 35 jaar huwelijk. Ze voelen zich door de ander al lang niet meer gezien en begrepen en toch laten ze elkaar niet los. Patronen van voortgaande strijd die in veel relaties optreden: aanvallen en verdedigen dan wel terugtrekken.
Meestal beschaafd, verdriet en de woede verstopt onder cynisme (Ans) of een schaterlach (Chris). Maar Ans gebruikt buiten de sessies soms ook haar vuisten om haar partner te bereiken.
http://www.npo.nl/2doc/07-07-2015/VPWON_1241591
Als gestalttherapeut zou ik misschien meer doen met het nonverbale en lichamelijke, ook in de sessies, er wordt nu wel heel veel gepraat ‘over’. We krijgen natuurlijk ook niet alles te zien in dit ene uur en er is wel degelijk verandering: na jaren vrijen Ans en Chris weer eens!
Na verloop van tijd worden hun werkelijke behoeften en kwetsbare gevoelens meer onverhuld zichtbaar. Knap hoe het verloop van een therapie in beeld wordt gebracht. Ik kan me voorstellen dat deze documentaire voor niet-therapeuten te lang duurt. Aan het eind is er een veelbelovend kwetsbaar moment, waarin de partners elkaar echt even zien, maar je kunt bepaald nog niet spreken van een happy end. Twee stappen vooruit drie achteruit zoals Chris het verwoordt en zo gaat het inderdaad vaak in de praktijk.
Liefde is niet maakbaar, maar gezamenlijke inzet voor een verandering van vastgeroeste patronen kan er wel ruimte voor scheppen.
Geef een reactie